Tai Chi było pierwotnie systemem filozoficznym. Jest sztuką bardzo miękką i większość form wykonywanych jest powoli. Celem ćwiczeń Tai Chi jest zjednoczenie ciała, umysłu i ducha.
Powolne wykonanie wymaga od ćwiczącego świadomości każdego ruchu. Powolny ruch zwiększa dodatkowo oddziaływanie zdrowotne i zaangażowanie świadomości. Z czasem, forma i treść zlewają się w jedno i Tai Chi staje się sztuką.
Wykonywanie form Tai Chi poprawia przepływ Chi (energii życiowej). Dodatkowo, układy uspokajają umysł i przyczyniają się do poprawy stanu psychicznego.
Tai Chi jest często nazywane „medytacją w ruchu”. Można powiedzieć, że jej celem jest odkrycie osobowości ćwiczącego i wyrażenie jego cech charakteru. Osiągnięcie tego jest możliwe, w trakcie regularnego praktykowania.
Odczuwamy grę przeciwności, obecnych w życiu. Odprężenie – napięcie, odpoczynek – ruch, ciepło – zimno, dół – góra. Znane są one w chińskiej kosmologii jako yin i yang. Przez tysiąclecia były przedmiotem dociekań filozofów na Wschodzie i Zachodzie. Pokazuje to ideę dwoistości w jedności.
Świadomość czyni nas wolnymi ale jednocześnie odsuwa od Natury. W ten sposób balansujemy na krawędzi Wu Ji, wielkiej pustki, która stała się naszym domem. Droga, na której ją przekształcamy w miejsce, w którym życie może być pełne i spójne, nazywa się jest Tao. Tai Chi, na swoim najwyższym poziomie, wyraża misterium Tao.
autor: Tomasz Dudarski
(Akademia Tai Chi Do w Poznaniu)